Een weekje geen blogs, maar achter de schermen draait het leven van een frietist op volle toeren.
Vorige week woensdag was er de uitreiking van de Dutch Bloggies waar ik was namens onze vrienden van Frietwagdbankje. Of we bepaalde mensen van FWB nog steeds als vrienden moeten beschouwen is de vraag, maar daarover later meer ;-). We waren genomineerd in een soort categorie met overigen, maar wonnen daar uiteindelijk niet; het Belgische wijnlog Vinama wel. Aangezien een aantal inzendingen in de desbetreffende categorie over eten danwel drinken ging heeft de jury besloten om daar volgend jaar een eigen categorie voor uit te trekken.
Daar wilde ik het even over hebben. Als we het komende jaar voldoende aandacht besteden aan dit prachtige Frietopia-weblog zou het voor ons zeker mogelijk moeten zijn om een gooi naar een Dutch Bloggie te doen. Waar we aan moeten denken is regelmatig nieuwe content schrijven met een constant hoog kwaliteitsniveau. Ook als er binnenkort een iets overzichtelijker archief met tags en/of categorieën bij komt dan behoren wij toch tot de nog onontdekte pareltjes van de Nederlandse weblogwereld. Zo moeilijk kan het niet zijn als zelfs user-generated content-weblog Zaplog een DB kan winnen. Mocht u zich overigens geroepen voelen om ons te helpen en af en toe een verhaal over friet te schrijven, u bent welkom om te solliciteren.
Zaterdag was het tijd voor een andere activiteit. We zijn namelijk bezig met het maken van een heuze Frietopia-documentairefilm. In tegenstelling tot de meeste films die momenteel in Nederland gemaakt worden zal deze film niet gaan over moslims en de islam, hoewel er waarschijnlijk wel een aantal sympathieke mensen van Turkse afkomst in zullen verschijnen. Afgelopen zaterdag hebben we dus in het kader van die film opnamen gemaakt in en rond diverse friettenten. Ook hebben we een rondleiding gehad achter de schermen bij een zéér uitgebreid cafetaria. Een uitgebreid verslag met veel grote foto's zal binnenkort volgen en hopelijk kunnen we binnen niet al te lange tijd ook de film aan het publiek presenteren. Bijgaande al vast een voorproefje in de vorm van een smakelijk frietje ketchup.
Het laatste moment van hectiek kwam vanmiddag toen bleek dat er toch nog een aantal grove beveiligingsfouten in Frietopia zaten. Credits gaan naar Soyweiser voor het ontdekken van de security breaches en het tijdelijk deels onklaar maken van de site en naar Kerux voor het oplossen van de problemen. Hopelijk is het vanaf nu onmogelijk om Frietopia lam te leggen door middel van scriptjes in de blogreacties.
FRIETOPIA
Een site speciaal
Na een ongetwijfeld vermoeiend weekend van loopgraven fotograferen in België, wil je op de terugweg even ergens stoppen voor een frietje. Maar helaas! Zondagmiddag, en alle frituren, frietshops en fritshops zijn gesloten. Het overkwam fotograaf Sjoerd Venema. We leven met hem mee. Gelukkig leverde het wel een toepasselijk mistroostigheid uitstralende mooie serie van foto's van gesloten friettenten op.
foto: zo voel ik mij ook wel eens. Maar niet in Nijmegen, waar deze foto gemaakt is, maar in Eindhoven, waar ik nauwelijks meer in een friettent kom.
In het zuiden van het land liggen een boel mooie woonplaatsen, en temidden daarvan ligt Eindhoven. Daar woon ik op het moment. Nu zul je zeggen: dat is toch ideaal voor een bovengemiddeld hongerige frietaanbidder? De op vier na grootste stad van Nederland, die moet toch een fiks aantal friettenten huisvesten. Zo op het eerste gezicht moet ik je daar dan gelijk in geven.
Helaas is niet alles goud wat er blinkt, en naar mijn ervaring zou ik zelfs durven zeggen dat helaas ook niet alle friet altijd even goudgeel is. Dat terzijde voor het moment.
De ellende begint als ik inventariseer wat er bij mij zoal in de buurt zit. Met "in de buurt" bedoel ik "loopafstand", want in een mooie stad als Eindhoven wordt je fiets in elkaar gestampt als je hem op een zaterdagavond vergeet binnen te zetten. Maar ook dat terzijde.
Op loopafstand dus zitten bij mij in de buurt 7 friettenten. De eerste valt snel af om redenen die de gemiddelde treinreiziger overbekend zullen zijn. Niet naar de Smullers dus. One down, six to go.
Stel nu dat je rond een uur of zes honger krijgt. Geen onwaarschijnlijk scenario, en als frietist begin je in zo'n situatie visioenen tezien van jezelf achter een grote stapel gouden rakkers. Maar daar vergis je je als rechtgeaarde frietist dan weer in als je je in het centrum van Eindhoven bevindt. Want van de 3 acceptabele friettenten in de buurt is er dan nog welgeteld 1 open. Three down.
Stel nu dat het regent, het ijskoud is of het hard waait, drie soorten weersomstandigheden die de gemiddelde Nederlander in het geheel niet onbekend zijn, dan ben je de sigaar. Want de enige overgebleven friettent was helaas het frietkot op het stationsplein. Three to go.
Nuja, denk je, geen nood. We hebben altijd nog het bierscenario. Als je, zoals ik, wel van een biertje houdt - waarbij ik graag onderscheid wil maken tussen bier en pils - dan zit je in Eindhoven niet verkeerd. Café De Bierprofessor is een etablissement waar ik mij graag heen begeef op een donderdagavond als de omstandigheden het mij toestaan. Over het algemeen begin ik dan zo rond een uur of 12 wel behoorlijk hongerig te worden en verschijnt die dampende berg frieten voor mijn geestesoog.
En dan komt de droefenis. De enige twee friettenten die op dit moment nog open zijn, zijn "De Hoek" die recht tegenover zit, "Jim's Food Factory" die vlak bij het station zit en "Cairo", een eindje verderop in de straat. De Hoek en Cairo zitten op zo'n moment bomvol. Jim's Food Factory wat minder, maar daar zijn de tafeltjes dan ook gewaxt met frituurvet. Alledrie lijken ze er een sport van te maken om je zo ongeïnteresseerd mogelijk idiote hoeveelheden geld uit de zak te kloppen voor een bak te zoute, meestal slecht gebakken en op een drukke avond in een naar zweet en vet stinkende snackbar geserveerde friet te verkopen. Weg visioen.
Zo komt het dat geen enkele snackbar in de buurt echt aan enige eis voldoet. En dan hebben ik het nog niet eens over het in heel Eindhoven voorkomende "bruine-randjessyndroom" gehad. Daarover misschien een volgende keer, als ik de moed kan verzamelen om weer op expeditie uit te gaan.
In het zuiden van het land liggen een boel mooie woonplaatsen, en temidden daarvan ligt Eindhoven. Daar woon ik op het moment. Nu zul je zeggen: dat is toch ideaal voor een bovengemiddeld hongerige frietaanbidder? De op vier na grootste stad van Nederland, die moet toch een fiks aantal friettenten huisvesten. Zo op het eerste gezicht moet ik je daar dan gelijk in geven.
Helaas is niet alles goud wat er blinkt, en naar mijn ervaring zou ik zelfs durven zeggen dat helaas ook niet alle friet altijd even goudgeel is. Dat terzijde voor het moment.
De ellende begint als ik inventariseer wat er bij mij zoal in de buurt zit. Met "in de buurt" bedoel ik "loopafstand", want in een mooie stad als Eindhoven wordt je fiets in elkaar gestampt als je hem op een zaterdagavond vergeet binnen te zetten. Maar ook dat terzijde.
Op loopafstand dus zitten bij mij in de buurt 7 friettenten. De eerste valt snel af om redenen die de gemiddelde treinreiziger overbekend zullen zijn. Niet naar de Smullers dus. One down, six to go.
Stel nu dat je rond een uur of zes honger krijgt. Geen onwaarschijnlijk scenario, en als frietist begin je in zo'n situatie visioenen tezien van jezelf achter een grote stapel gouden rakkers. Maar daar vergis je je als rechtgeaarde frietist dan weer in als je je in het centrum van Eindhoven bevindt. Want van de 3 acceptabele friettenten in de buurt is er dan nog welgeteld 1 open. Three down.
Stel nu dat het regent, het ijskoud is of het hard waait, drie soorten weersomstandigheden die de gemiddelde Nederlander in het geheel niet onbekend zijn, dan ben je de sigaar. Want de enige overgebleven friettent was helaas het frietkot op het stationsplein. Three to go.
Nuja, denk je, geen nood. We hebben altijd nog het bierscenario. Als je, zoals ik, wel van een biertje houdt - waarbij ik graag onderscheid wil maken tussen bier en pils - dan zit je in Eindhoven niet verkeerd. Café De Bierprofessor is een etablissement waar ik mij graag heen begeef op een donderdagavond als de omstandigheden het mij toestaan. Over het algemeen begin ik dan zo rond een uur of 12 wel behoorlijk hongerig te worden en verschijnt die dampende berg frieten voor mijn geestesoog.
En dan komt de droefenis. De enige twee friettenten die op dit moment nog open zijn, zijn "De Hoek" die recht tegenover zit, "Jim's Food Factory" die vlak bij het station zit en "Cairo", een eindje verderop in de straat. De Hoek en Cairo zitten op zo'n moment bomvol. Jim's Food Factory wat minder, maar daar zijn de tafeltjes dan ook gewaxt met frituurvet. Alledrie lijken ze er een sport van te maken om je zo ongeïnteresseerd mogelijk idiote hoeveelheden geld uit de zak te kloppen voor een bak te zoute, meestal slecht gebakken en op een drukke avond in een naar zweet en vet stinkende snackbar geserveerde friet te verkopen. Weg visioen.
Zo komt het dat geen enkele snackbar in de buurt echt aan enige eis voldoet. En dan hebben ik het nog niet eens over het in heel Eindhoven voorkomende "bruine-randjessyndroom" gehad. Daarover misschien een volgende keer, als ik de moed kan verzamelen om weer op expeditie uit te gaan.
- «
- Pagina 2 van 2
- »