Rotterdam en de queeste naar friet

Er was eens een dag, niet heel lang geleden dat teleiotes mij vroeg of ik mee wilde naar Rotterdam. Mijn eerste reactie was natuurlijk, Rotterdam, wat moeten we daar dan? Blijkbaar was er in een hal een verzameling met kunst te zien, laten we het daarom de `kunsthal' noemen, en wel van een moderne (wat heet, geboren 22 juli 1882, wie nu weet wie het is mag het zeggen), Amerikaanse kunstenaar. Nu zou dat alleen nog geen reden zijn om naar Rotterdam te gaan, maar een paar nieuwe recensies schrijven over Rotterdamse friet natuurlijk wel.

En zo geschiedde, we vertrokken (na pijnlijk geschrokken te zijn van de prijzen van de spoorwegen) in westelijke richting. De nodige reistijd later arriveerden wij in de grauwe bouwput die station Rotterdam centraal heet en probeerden wij allereerst de voornoemde kunsthal te vinden. Ik zal u verder niet vermoeien met een beschrijving van het aanschouwde en meteen ter zake komen. Na de tentoonstelling gezien te hebben, hadden we namelijk honger en gingen we dus op zoek naar friet.

Rotterdam is een wat vreemde stad, wat friet betreft, want hoe ver we ook tot in de verre inheemse Rotterdamse uithoeken zochten, de ene friettent was dicht, de ander verdwenen, een volgende de term friettent niet waardig en ga zo maar door. Al snel bleek dat het geen gemakkelijke zoektocht zou worden, terwijl we alleen maar meer honger kregen. Ten slotte hebben we van arrenmoede maar friet bestelt bij een klein Chinees zaakje wat ergens tussen de vele traditionele en minder traditionele recepten ook friet op de kaart had staan. Edoch dit was niet wat we ons hadden voorgesteld bij een friettocht in Rotterdam, dus moedig gingen we verder opzoek naar de volgende friettent.

Helaas begon het te regenen waardoor de zoektocht nog zwaarder werd dan deze tot nu toe al was, we raakten het spoor bijster en zagen nu niet eens meer zaken die ook maar in de buurt kwamen van een waardige friettent. Het was om gedeprimeerd van te worden, zodanig zo dat we in de verleiding kwamen om een kist sinaasappels te stelen bij gebrek aan friet, om toch maar iets te eten te hebben. Het dieptepunt bereikten we dan ook toen we in de regen gedeprimeerd sinaasappels zaten de eten voor de deur van wat een friettent had moeten zijn, maar een gesloten bakker was.

Nadat we ons moreel met veel moeite weer zodanig hadden opgevijzeld dat we het waagden om verder te lopen bleek er toch nog een klein lichtpuntje. Niet lang voordat we het station weer bereikten zagen we het stalende goudgele licht van een Bram Ladage, waardoor wij gelukkig toch nog friet konden eten.




teleiotes
Ja, Rotterdam blijft altijd een moeilijk stad. 24 januari 2010 01:27

Gravatar
Anoniem
mja, maar dat is vast niet de enige reden ;) 22 januari 2010 12:33


Kafir
Er is een stad in Nederland waar ik nooit zou willen wonen... 20 januari 2010 11:03